Adresy IPv4 w publicznym Internecie są na wyczerpaniu. Microsoft zapłacił 7,5 miliona USD za 666 624 adresy Nortela, kiedy Nortel zbankrutował w 2011 roku - to ponad 8 USD adresu IP. IPv4 ma problemy techniczne, a rozwiązaniem jest IPv6.
Niestety wdrożenie IPv6 zostało odrzucone zbyt długo. Gdyby IPv6 został wdrożony wiele lat temu, przejście ze starszego standardu na nowszy przebiegłoby znacznie sprawniej.
Image Credit: Bob Mical na Flickr
W 1980 roku adresy IP w wersji 4 zostały zdefiniowane jako liczby 32-bitowe. Zapewniło to łącznie 232 Adresy IPv4 - to 4 294 967 296 lub 4,2 miliarda adresów. Mogło to wyglądać na wiele adresów z 1980 roku, ale dziś na świecie istnieje wiele ponad 4,2 miliarda urządzeń podłączonych do sieci. Oczywiście liczba urządzeń podłączonych do Internetu będzie nadal rosnąć. Co gorsza, niektóre z tych adresów IPv4 są zarezerwowane dla specjalnych przypadków, więc Internet ma do dyspozycji mniej niż 4,2 miliarda publicznie routowanych adresów IPv4.
Nie ma w pobliżu wystarczającej liczby publicznie dostępnych adresów dla każdego urządzenia w Internecie, aby mieć unikalny adres. Jedną z rzeczy, która pomogła w translacji adresów sieciowych (NAT), z której korzysta większość sieci domowych. Jeśli masz router w domu, pobiera on jeden publicznie routowany adres IP od usługodawcy internetowego i udostępnia go pośród urządzeń sieciowych w twoim domu. Aby udostępnić pojedynczy adres IPv4, tworzy on sieć lokalną, a każde urządzenie sieciowe znajdujące się za routerem ma własny lokalny adres IP. Powoduje to problemy podczas uruchamiania oprogramowania serwera i wymaga bardziej skomplikowanego przekierowania portów.
Translator NAT jest jednym rozwiązaniem - w zasadzie każdy komputer korzystający z usługodawcy internetowego znajdowałby się w lokalnej sieci właściwej dla tego dostawcy Internetu. Sam ISP implementowałby translację adresów sieciowych, podobnie jak router domowy. Jednostki nie miałyby publicznie routowanych adresów IP, a uruchomienie niektórych rodzajów oprogramowania serwera wymagałoby połączeń przychodzących, które nie byłyby możliwe.
Image Credit: Jemimus on Flickr
Aby uniknąć przyszłego wyczerpywania adresów IPv4, IPv6 został opracowany w 1995 r. Adresy IPv6 są zdefiniowane jako liczby 128-bitowe, co oznacza, że są maksymalnie 2128 możliwe adresy IPv6. Innymi słowy, istnieje ponad 3,402 × 1038 Adresy IPv6 - znacznie większa liczba.
Oprócz rozwiązania problemu z usuwaniem adresów IPv4 poprzez dostarczenie więcej niż wystarczającej liczby adresów, ta duża liczba oferuje dodatkowe korzyści - każde urządzenie może mieć globalnie rutowany publiczny adres IP w Internecie, eliminując złożoność konfiguracji translacji NAT.
Image Credit: Justin Marty na Flickr
IPv6 został sfinalizowany w 1998 r., 14 lat temu. Możesz założyć, że problem ten powinien był zostać rozwiązany dawno temu - ale tak nie jest. Wdrożenie przebiega bardzo wolno, pomimo czasu, w jakim istniało już IPv6. Niektóre programy nadal nie są kompatybilne z IPv6, chociaż wiele oprogramowania zostało zaktualizowanych. Niektóre urządzenia sieciowe mogą również nie być kompatybilne z IPv6 - podczas gdy producenci mogą wydawać aktualizacje oprogramowania układowego, wielu z nich wolałoby zamiast tego sprzedawać nowy sprzęt gotowy na IPv6. Niektóre witryny wciąż nie mają adresów IPv6 lub rekordów DNS i są dostępne tylko na adresach IPv4.
Biorąc pod uwagę konieczność testowania i aktualizacji oprogramowania oraz wymiany sprzętu, wdrożenie IPv6 nie było priorytetem dla wielu organizacji. Przy wystarczającej ilości dostępnej przestrzeni adresowej IPv4 łatwo można wdrożyć wdrożenie IPv6 aż do przyszłości. Wraz z rychłym wyczerpaniem dostępnych adresów IPv4 obawy te stają się coraz bardziej naglące. Wdrażanie jest w toku, dzięki wdrożeniu "dual-stack" ułatwiającemu przejście - nowoczesne systemy operacyjne mogą jednocześnie mieć adresy IPv4 i IPv6, dzięki czemu wdrożenie jest bardziej płynne.
