Kiedy wpisujesz adres w przeglądarce, wiele rzeczy dzieje się za kulisami. Większość zależy od różnych części wpisanego adresu URL. Przyjrzyjmy się bliżej.
URL może składać się z wielu różnych części. Jest nazwa hosta, która odwzorowuje adres IP konkretnego zasobu w Internecie i mnóstwo dodatkowych informacji, które mówią przeglądarce i serwerowi, jak sobie z tym radzić. Możesz myśleć o adresie IP jako o numerze telefonu. Nazwa hosta jest jak imię i nazwisko osoby, której numer telefonu chcesz wyszukać. Standardowy system nazw domen (DNS) działa w tle jak książka telefoniczna, tłumacząc bardziej przyjazne dla człowieka nazwy hostów na adresy IP używane przez sieci do kierowania ruchem.
Mając na uwadze tę analogię, rzućmy okiem na strukturę adresu URL i dowiedz się, jak działa, aby dotrzeć tam, gdzie chcesz.
Struktura adresu URL została po raz pierwszy zdefiniowana przez Sir Tim Berners-Lee - faceta, który stworzył sieć i pierwszą przeglądarkę internetową - w 1994 r. Adresy URL zasadniczo łączą ideę nazw domen z ideą użycia ścieżki pliku do identyfikacji konkretnej domeny. struktura folderów i plików. Jest więc podobne do używania ścieżki C: \ Documents \ Personal \ myfile.txt w systemie Windows, ale z dodatkowymi dodatkami na początku, aby pomóc znaleźć właściwy serwer w Internecie, gdzie istnieje ta ścieżka i protokół używany do uzyskania dostępu do Informacja.
Adres URL składa się z kilku różnych części. Weźmy na przykład podstawowy adres URL, taki jak na poniższym obrazku.
Ten prosty adres URL dzieli się na dwa główne komponenty: schemat i uprawnienie.
Wiele osób uważa adres URL za zwykły adres internetowy, ale nie jest to takie proste. Adres internetowy to adres URL, ale wszystkie adresy URL nie są adresami internetowymi. Inne usługi, do których można uzyskać dostęp za pośrednictwem Internetu - na przykład FTP - lub nawet lokalnie jak MAILTO - to także adresy URL. Część schematu adresu URL (te litery, po których następuje dwukropek) oznacza protokół, z którym powinna się komunikować aplikacja (np. Przeglądarka internetowa) i serwer.
Adresy internetowe są najpopularniejszym adresem URL, ale są też inne. Tak więc możesz zobaczyć programy takie jak:
W nowoczesnych przeglądarkach schemat nie jest technicznie wymagany jako część adresu URL. Jeśli wejdziesz na stronę internetową "www.howtogeek.com", twoja przeglądarka automatycznie określi właściwy protokół do użycia. Jednak niektóre inne aplikacje (i protokoły) wymagają użycia schematu.
Część autoryzacji adresu URL (poprzedzona dwoma ukośnikami) jest podzielona na kilka części. Zacznijmy od bardzo prostego adresu URL - rodzaju, który przeniesie Cię do strony głównej witryny.
W tym prostym przykładzie cała część "www.example.com" jest nazywana nazwą hosta i jest tłumaczona na adres IP. Możesz również wpisać adres IP na pasku adresu przeglądarki zamiast nazwy hosta, jeśli ją znasz.
Ale podczas analizowania nazwy hosta pomaga ją odczytać wstecz, aby zrozumieć, co się dzieje, więc oto te komponenty:
Jest to najbardziej podstawowy przykład sekcji uprawnień adresu URL, ale rzeczy mogą być bardziej skomplikowane. Istnieją dwa inne komponenty, które sekcja uprawnień może zawierać:
Jest to część schematu i autorytetu adresu URL, ale jak można się domyślić po przejrzeniu wielu adresów URL podczas przeglądania sieci, mogą zawierać jeszcze więcej rzeczy.
Istnieją trzy dodatkowe części adresu URL, które możesz zobaczyć po części autorytetu: ścieżki, zapytania i fragmenty. Oto jak działają te.
Sekcja uprawnień adresu URL pobiera twoją przeglądarkę (lub inną aplikację) na właściwy serwer w sieci. Ścieżka, która następuje - która działa tak jak ścieżka w systemie Windows, macOS lub Linux - przenosi cię do odpowiedniego folderu lub pliku na tym serwerze. Ścieżka jest poprzedzona ukośnikiem, a pomiędzy każdym katalogiem i podkatalogiem znajduje się ukośnik, na przykład:
www.example.com/folder/subfolder/filename.html
Ostatni fragment to nazwa pliku otwieranego po wejściu na stronę. Chociaż możesz nie widzieć go w pasku adresu, nie oznacza to, że go nie ma. Niektóre języki używane do tworzenia stron internetowych ukrywają nazwę pliku i rozszerzenie, które przeglądasz. Dzięki temu adres URL jest łatwiejszy do zapamiętywania i pisania oraz zapewnia bardziej przejrzysty wygląd.
Część zapytania adresu URL służy do identyfikacji rzeczy, które nie są częścią ścisłej struktury ścieżki. Najczęściej są one używane podczas wyszukiwania lub gdy strona internetowa dostarcza dane za pośrednictwem formularza. Część zapytania jest poprzedzona znakiem zapytania i pojawia się po ścieżce (lub po nazwie hosta, jeśli ścieżka nie jest dołączona).
Jako przykład, weź ten URL prezentowany podczas wyszukiwania w Amazon słów kluczowych "Wi-Fi Extender":
https://www.amazon.com/s/ref=nb_sb_noss_2?url=search-alias%3Daps&field-keywords=wi-fi+extender
Formularz wyszukiwania przekazał informacje do wyszukiwarki Amazon. Po znaku zapytania widać dwie części zapytania: adres URL wyszukiwania (to część "url = search-alias% 3Daps & field") oraz słowa kluczowe, które wpisaliśmy (to słowa kluczowe = wi-fi + extender "część).
Jest to dość prosty przykład, a często widzisz adresy URL z dodatkowymi (i bardziej skomplikowanymi) zmiennymi. Na przykład tutaj jest adres URL, gdy wyszukiwaliśmy Google dla słowa kluczowego "howtogeek":
https://www.google.com/search?q=howtogeek&rlz=1C1GCEA_enUS751US751&oq=howtogeek&aqs=chrome... 69i57j69i60l4j0.1839j1j4 & sourceid = chrome & ie = UTF-8
Jak widać, są tam różne informacje. W tym przypadku możesz zobaczyć, że istnieją dodatkowe informacje wskazujące język wyszukiwania, używaną przeglądarkę (Chrome), a nawet numer wersji przeglądarki.
Ostateczny komponent adresu URL, który możesz zobaczyć, nazywa się fragmentem. Fragment jest poprzedzony znakiem krzyżykowym (#) i służy do wskazania określonej lokalizacji na stronie internetowej. Podczas kodowania strony internetowej projektanci mogą tworzyć kotwice dla określonego tekstu, takiego jak nagłówki. Kiedy właściwy fragment zostanie użyty na końcu adresu URL, przeglądarka załaduje stronę, a następnie przeskoczy do tej kotwicy. Kotwice i adresy URL z fragmentami są często używane do tworzenia tabel treści na stronach internetowych w celu ułatwienia nawigacji.
Oto przykład. Strona Wikipedii o renesansie jest dość długim dokumentem i jest podzielona na około 11 sekcji, z których każda ma wiele podsekcji. Ale każdy nagłówek na stronie zawiera kotwicę, a spis treści na górze artykułu zawiera łącza, które pozwalają przejść do różnych sekcji. Te linki działają, włączając fragmenty.
Możesz również użyć tych fragmentów bezpośrednio na pasku adresu lub jako linki do udostępniania. Załóżmy na przykład, że chcesz pokazać komuś sekcję strony, która obejmuje Rosję. Możesz po prostu wysłać im ten link:
https://en.wikipedia.org/wiki/Renaissance#Russia
Ta część "#Russia" na końcu adresu URL przesyła je bezpośrednio do tej sekcji po załadowaniu strony.
Tak więc masz go - więcej niż prawdopodobnie chciałbyś wiedzieć o działaniu URL-i.
Image Credit: Pawel Horazy / Shutterstock
