Czujniki kamer są dostępne w różnych rozmiarach. Ten w twoim smartfonie jest dużo mniejszy niż ten w moim Canon 5D MKIII, profesjonalnej lustrzance cyfrowej. W przypadku wysokiej jakości lustrzanek cyfrowych i lustrzanek cyfrowych istnieją dwa główne rozmiary czujników: 35 mm (ogólnie określane jako "pełna klatka") i APS-C (zwykle nazywane "czujnikiem przycinania" lub "aparatem do przycinania"). Spójrzmy na różnicę między tymi dwoma.
Rozmiar czujnika jest właśnie taki: fizyczny rozmiar czujnika. Czujnik 35 mm ma wymiary 36 mm x 24 mm. Jest tego samego rozmiaru co film 35 mm, który zastąpił. Jest on nazywany czujnikiem przycinania, ponieważ jest przycinany do mniejszego rozmiaru niż czujnik 35 mm (lub kawałek filmu). Dokładnie, ile mniejszych i co to oznacza, że dostaniemy się za minutę.
Względne rozmiary 35 mm (różowy), APS-C Nikon (czerwony) i APS-C Canon (zielony). Rozmiar czujnika nie ma nic wspólnego z liczbą megapikseli. Możesz uzyskać 20-megapikselowe czujniki pełnoklatkowe i 20-megapikselowe czujniki przycinania. 10-megapikselowy pełnoklatkowy czujnik nadal będzie fizycznie większy od 24-megapikselowego czujnika uprawy. Różnica polega na tym, że na czujniku kadru każdy poszczególny fotos (maleńkie małe czujniki wykrywające światło dla każdego piksela) będzie mniejszy.
Ponieważ zdjęcia w aparacie pełnoklatkowym są większe, a wszystkie inne są równe, kamera pełnoklatkowa będzie lepsza w warunkach słabego oświetlenia niż kamera czujnika przycięcia. Więcej fotonów przypada na każdy fotolit, więc mają więcej danych do pracy.
Każdy fotos może również mieć wyższą jakość. Kamery pełnoklatkowe są droższe, a czujnik ma więcej miejsca na komponenty wysokiej jakości. Oznacza to, że zazwyczaj możesz użyć wyższego ustawienia ISO, zanim zaczniesz widzieć cyfrowy szum na zdjęciach.
Te same efekty są również prawdziwe, gdy masz dużo światła do pracy: kamery pełnoklatkowe są lepsze w rozstrzyganiu dokładnych kolorów.
O ile słabe oświetlenie jest przyjemną zaletą kamer pełnoklatkowych, to jednak nie jest to najbardziej zauważalna różnica. Kamery z pełną ramką i kamery z czujnikami przycinania często używają tych samych obiektywów, a nawet jeśli nie, soczewki z czujnikiem przycięcia są opisane jako Jeśli są to soczewki pełnoklatkowe.
Wyobraź sobie, że masz rurkę Pringlesa z wyciętym dnem. Jeśli trzymasz go kilka centymetrów od twarzy, zobaczysz okrągły obraz. Jest to podobne do tego, co twój obiektyw faktycznie wyświetla w aparacie.
Teraz weź wyimaginowaną pokrywę i wytnij w niej prostokąt 36 mm x 24 mm. Połóż pokrywę, a to, co widzisz przez dziurę, to jak duża część obrazu jest w rzeczywistości przechwytywana przez kamerę pełnoklatkową. Wykonuje prostokątny rzut i ignoruje resztę rzutu.
Chwyć inną wyimaginowaną pokrywę i wytnij drugi prostokąt, tym razem o nieco ponad połowę wielkości pierwszego; około 22,5 mm x 15 mm. Jest to mniej więcej rozmiar czujnika uprawy. Tym razem prostokątna uprawa wyrzuca jeszcze więcej informacji.
Tutaj eksperyment myślowy staje się nieco trudniejszy. Jeśli zarówno nasza pełna ramka Pringles tube i czujnik pręcikowy Pringles mają taką samą liczbę megapikseli, nawet jeśli otwór w rurze do uprawy jest mniejszy, obraz, który produkuje, jest dokładnie taki sam, jak uzyskany w pełnej ramie. Na ekranie komputera obrazy będą wyglądały dokładnie tak samo.
Różnica polega jednak na tym, że zdjęcie zrobione za pomocą czujnika przycinania pręcików pojawi się tak, jakby było powiększone.
Spójrzmy na to z prawdziwymi zdjęciami. Poniżej znajduje się zdjęcie, które zrobiłem z moją pełną ramą 5D MKIII i obiektywem 50 mm.
Oto zdjęcie zrobione za pomocą mojego czujnika uprawy Canon 650D z tego samego miejsca z tym samym obiektywem 50 mm.
Jak widać, zdjęcie wykonane kamerą czujnika przycinania jest powiększone. W rzeczywistości dzieje się tak dlatego, że czujnik wywiera ściślejsze przycięcie z projekcji obiektywu.
Sposób, w jaki kamera z czujnikiem przycięcia wpływa na wykonane zdjęcia, jest całkowicie przewidywalna. Kamery z czujnikami zbiorów mają "współczynnik przycinania", który opisuje, jak bardzo wydają się powiększać obraz, który wykonują. W przypadku aparatów Canon współczynnik przycięcia wynosi około 1,6. W przypadku aparatów Nikon jest to około 1,5.
To, co mówi nam faktor, to równoważna długość ogniskowej (a tym samym pole widzenia) w pełnej klatce, jaką uzyskuje kamera z czujnikiem przycięcia. Aby go użyć, wystarczy pomnożyć rzeczywistą długość ogniskowej obiektywu przez współczynnik przycięcia.
Kontynuując powyższy przykład, obiektyw 50 mm w moim 650D jest odpowiednikiem obiektywu 80 mm w moim 5D MKIII; po prostu pomnóż ogniskową obiektywu, 50 mm, przez współczynnik przycięcia, 1,6, i to właśnie otrzymujesz. Możemy to udowodnić w praktyce. Poniżej znajduje się zdjęcie zrobione aparatem 5D MKIII i obiektywem 85 mm.
I tutaj jest obok fotografii, którą zrobiłem na moim 650D z obiektywem 50 mm. Jak widać, zdjęcia wyglądają bardzo podobnie.
Kamery pełnoklatkowe są generalnie lepszej jakości i lepiej wykonane niż kamery z czujnikiem posiewu. To flagowe modele ze wszystkimi najnowszymi funkcjami. Większość producentów czujników przycinania to modele wejściowe lub środkowe. Różnica nie jest jednak tak duża jak kiedyś. Nowoczesne kamery klasy podstawowej są lepsze niż te, które profesjonaliści używali zaledwie kilka lat temu. Prawdopodobnie zauważysz różnicę w jakości obrazu, chyba że filmujesz w ściśle określonych okolicznościach.
Ponieważ kamery pełnoklatkowe mają zwykle wiele dodatków, takich jak ulepszony autofokus lub jakość wykonania, rozmiar czujnika jest tylko jednym z czynników wyboru aparatu. Największym powodem, dla którego kupiłem Canon 5D MKIII, nie było to, że był to aparat pełnoklatkowy, ale że był uszczelniony i wykonany w całości z metalu.Oznacza to, że mogę go nosić wszędzie, gdy podróżuję bez obawy zbyt dużo. Jeśli chcesz mieć niewielki, lekki aparat fotograficzny, prawdopodobnie lepiej będzie mieć czujnik zużycia. Nawet lustrzane, pełnoklatkowe kamery są dość duże, gdy umieszczasz na nich obiektyw zmiennoogniskowy.
Istnieją nawet profesjonalne ciernie, jak Canon 7D MKII dla fotografów sportowych lub przyrodniczych. Zamiast ujemnego wyniku, współczynnik uprawy pomaga im zbliżyć się do działania.
Kredyt w tytule: Michael Toyama / Flickr
