Jeśli używasz systemu Linux, prawdopodobnie musisz zmienić niektóre opcje systemów plików. Zapoznanie się z fstab może znacznie uprościć cały proces i jest znacznie łatwiejsze niż myślisz.
Fstab to tabela systemu plików systemu operacyjnego. Jeśli chcesz przejrzeć systemy plików, zapoznaj się z naszym innym artykułem, HTG Explains: Który system plików Linux powinieneś wybrać? W dawnych czasach był to podstawowy sposób, w jaki system automatycznie montował pliki. W dzisiejszych czasach możesz podłączyć dowolny dysk USB, który pojawi się w Nautilusie tak, jak w Windows i Mac OS, ale kiedyś trzeba było ręcznie zamontować te dyski do określonego folderu, używając " mount "command. Dotyczy to płyt DVD, CD, a nawet dyskietek (pamiętasz te?).
W tamtym czasie jedyną alternatywą było informowanie komputera, że za każdym razem, gdy określone urządzenie jest podłączone, powinno ono być automatycznie montowane w określonym miejscu. To tutaj pojawił się fstab i było niesamowicie. Załóżmy, że wymieniłeś dyski twarde na kontrolerze IDE lub SCSI. Komputer może załadować systemy plików w innej kolejności, co może zepsuć sytuację. Fstab jest skonfigurowany tak, aby wyszukiwał określone systemy plików i montował je automatycznie w żądany sposób za każdym razem, zapobiegając niezliczonym awariom.
Plik fstab znajduje się pod adresem:
/ etc / fstab
Rzućmy okiem na mój plik fstab, dobrze?
Na pewno zobaczysz różnice, ale jeśli chcesz podążać za swoim fstabem, po prostu wpisz to polecenie w terminal:
Możesz także użyć gedit, jeśli nie czujesz się dobrze z nano.
Oczywiste opcje
Zauważysz, że wszystkie wpisy zaczynają się od identyfikatorów UUID. Być może pamiętasz, że widzisz to w jednym z naszych poprzednich artykułów, Jak wybrać schemat partycji dla twojego komputera z systemem Linux, ale i tak to wyjaśnimy. Każdy system plików podczas formatowania otrzymuje przypisany uniwersalny unikatowy identyfikator, który zabiera do grobu. Ponieważ nie można go zmienić, jest to idealny sposób wyboru systemów plików do montażu, szczególnie ważnych. Załóżmy, że twoja partycja / home znajduje się na drugim dysku twardym i kończy się przeniesieniem go na zewnętrzny dysk twardy; fstab nadal znajdzie tę partycję i zamontuje ją poprawnie, unikając nieudanego rozruchu. Jeśli przełączysz się (lub utkniesz przy użyciu starej metody używania identyfikatorów urządzeń do wybierania partycji (tj. / Dev / sda1), ta przewaga znika, ponieważ dyski twarde i partycje są liczone przez ich kontrolery, a zatem mogą się zmieniać.
Edycja: Używanie identyfikatorów UUID w pliku fstab, chociaż jest wygodne dla większości użytkowników domowych, ma kilka poważnych zastrzeżeń. Nie działa to w przypadku korzystania z urządzeń takich jak "montowane" lub "oparte na sieci". Jeśli jesteś bardziej zaawansowanym użytkownikiem lub planujesz używać takich rzeczy jak oprogramowanie RAID w przyszłości, lepiej nie używać identyfikatorów UUID.
Następna sekcja fstab, podobnie jak wszystkie kolejne, jest oddzielona spacją lub tabulatorem lub kombinacją ich. Tutaj znajdziesz punkt montowania. Jak widać, mam punkt montowania root (/), swap i dwa, które ręcznie dodałem do moich udostępnionych dysków sieciowych. Jeśli dodajesz wpis do fstab, musisz ręcznie utworzyć punkt podłączenia przed ponownym uruchomieniem komputera (i zmiany zaczną obowiązywać).
Dalej znajduje się sekcja, która identyfikuje typ systemu plików na partycji. Wiele, takich jak ext2 / 3/4, ReiserFS, jFS itp., Jest natywnie czytanych przez Linuksa. Twój konkretny system może nadal wymagać zainstalowania określonych pakietów, aby móc je odczytać i zapisać. Doskonałymi przykładami są moje partycje NTFS; możesz zobaczyć, że używam sterownika ntfs-3g, aby uzyskać do nich dostęp.
The Scarier Stuff
Kolejne sekcje zazwyczaj odstraszają nowicjuszy, ale nie są tak skomplikowane. Dostępny jest duży zestaw opcji, ale jest ich kilka lub bardzo często. Rzućmy okiem na nich. (Domyślna opcja jest pierwsza, a następnie alternatywy, ale ponieważ dystrybucje Linuksa mogą się bardzo różnić, Twój przebieg może się różnić.)
Te opcje są oddzielone przecinkami i bez spacji i można je umieścić w dowolnej kolejności. Jeśli nie masz pewności co do wartości domyślnych, możesz wyraźnie podać swoje opcje. Elementy zamontowane z tymczasowych miejsc (takich jak USB) nie będą się nadążały za tym podstawowym wzorcem, chyba że utworzysz dla nich wpisy (według UUID) w fstab. Jest to wygodne, gdy chcesz, aby zewnętrzny dysk twardy zawsze był montowany w określony sposób, ponieważ nie wpłynie to na normalne napędy kciuka i tym podobne.
Możesz zobaczyć, że moje dwa napędy pamięci mają włączone uprawnienia do montowania użytkowników, dostęp do odczytu i zapisu jest włączony, a funkcja automatycznego montażu jest włączona. Nie kompiluję zbytnio oprogramowania, ale kiedy to robię, dodaję opcję "exec" na końcu listy.
Dumping i Fscking
Następną opcją jest wartość binarna ("0" dla wartości false i "1" wartość true) dla "dumpingu". Jest to dość przestarzała metoda tworzenia kopii zapasowych dla przypadków, gdy system przestał działać. Powinieneś zostawić to jako "0".
Ostatnią opcją jest wartość liczbowa "przejścia". Mówi to systemowi w kolejności, w której należy fsck (wymówienie, które lubisz) lub wykonać sprawdzenie systemu plików. Jeśli dysk ma opcję "0", zostanie pominięty, podobnie jak moje dyski w formacie NTFS. Główny system plików powinien zawsze mieć wartość "1", a inne systemy plików mogą być później. Działa to najlepiej w przypadku systemów plików księgowych, takich jak ext3 / 4 i ReiserFS. Starsze systemy plików, takie jak FAT16 / 32 i ext2, mogą trochę potrwać, więc lepiej wyłączyć fscking i robić to okresowo samodzielnie.
Teraz, gdy już wiesz, co robisz, możesz zwariować z automatycznym montażem i tym podobnymi. Jest to bardzo wygodne, gdy masz mnóstwo partycji, którymi trzeba zarządzać. Zawsze pamiętaj o zrobieniu kopii zapasowej na wypadek, gdyby coś poszło nie tak, ale baw się dobrze i pamiętaj, aby pozostawić swoje wrażenia w komentarzach!
