Komputery osobiste nie zawsze uruchamiały system Windows. Zanim pojawił się system Windows, komputery PC zostały wyposażone w system operacyjny Microsoft MS-DOS. Oto, czego faktycznie używa środowisko wiersza polecenia.
Nie, MS-DOS nie był taki, jak używanie terminala linuksowego lub uruchamianie wiersza poleceń w oknie na twoim fantazyjnym pulpicie graficznym. Wiele rzeczy, które przyjmujemy za pewnik, nie było wtedy możliwe.
DOS był systemem operacyjnym z wiersza poleceń bez okien graficznych. Uruchomiłeś komputer i zobaczyłeś komunikat DOS. Trzeba było znać polecenia do wpisania w tym monicie, aby uruchomić programy, uruchomić wbudowane narzędzia i faktycznie zrobić coś z komputerem.
Trzeba było znać kilka poleceń, aby ominąć system operacyjny. Aby przełączać się pomiędzy różnymi napędami - na przykład, aby uzyskać dostęp do stacji dyskietek na dysku A: - wpisz coś w stylu ZA: po monicie i naciśnij Enter.
Aby zmienić katalog, użyjesz Płyta CDdowództwo. Aby wyświetlić pliki w bieżącym katalogu, użyjesz DIRdowództwo. Aby uruchomić program, wpisz nazwę pliku wykonywalnego programu po wyświetleniu monitu.
Na przykład, jeśli podniosłeś nową dyskietkę z niesamowitym nowym programem, wepchnąłeś dyskietkę do napędu dyskietek - czekając, aż głośny napęd magnetyczny odczyta zawartość dysku - i uruchom komendy takie jak następujący:
ZA:
DIR
USTAWIENIA lub INSTALACJA (w zależności od nazwy instalatora programu)
Następnie przejdziesz przez instalator i zainstalujesz program - po prostu wyodrębniając pliki - do folderu na małym dysku twardym. Często trzeba było wymieniać dyskietki, ponieważ większe programy nie mieściły się na jednej dyskietce, ale potem można uruchomić program bez użycia dyskietki.
Następnie uruchomisz DO: polecenie, aby wrócić do dysku C, użyj Płyta CD polecenie, aby wejść do folderu zawierającego zainstalowany program i uruchomić program za pomocą polecenia typu PROGNAME. Nazwa pliku programu również musiałaby być krótka - ograniczone nazwy plików MS-DOS do ośmiu znaków, po których następuje kropka i trzyliterowe rozszerzenie. Na przykład PROGNAME.EXE jest najdłuższą nazwą pliku, jaką mógłbyś mieć.
Niektóre programy próbowały uprościć rzeczy typowym użytkownikom. Na przykład dysponował menedżerami plików, takimi jak Norton Commander, który zapewniał przeglądanie i zarządzanie plikami bez potrzeby używania poleceń. Jest to styl większości programów DOS, które można znaleźć - wszystko polega na porządkowaniu tekstu na ekranie.
Zapomnij o wielozadaniowości; DOS zrobił jedną rzecz na raz. Kiedy otworzyłeś program, ten program zajął cały twój ekran. Chcesz użyć innego programu? Musisz zamknąć bieżący program i wpisać polecenie, aby otworzyć inny program.
Aby obejść to ograniczenie, DOS dostarczył funkcję "zakończ i pozostań rezydentem" (TSR). Program obsługujący tę funkcję może podłączyć się do skrótu klawiaturowego. Nacisnąłbyś odpowiedni skrót klawiaturowy, a bieżący program wyłączył się i pozostanie w pamięci. Inny program ładowałby się następnie z pamięci.
TSR nie jest tak naprawdę wielozadaniowością. Program nie działa w tle. Zamiast tego jest zamknięty i istnieje szybki sposób na ponowne jego uruchomienie. DOS może uruchamiać tylko jeden program na raz.
To znacznie różni się od współczesnych powłok, takich jak te, które można znaleźć na Linuksie, które pozwalają uruchamiać programy i usługi w tle, korzystać z wielu terminali w trybie tekstowym i wykonywać inne zaawansowane czynności. DOS nie był tak potężny.
DOS tak naprawdę nie obsługiwał urządzeń sprzętowych w taki sposób, jak dzisiaj systemy operacyjne obsługują sprzęt. Programy wymagające bezpośredniego dostępu do sprzętu - na przykład gra DOS, która chciała użyć karty dźwiękowej do odtwarzania dźwięku - musiały bezpośrednio obsługiwać ten sprzęt. Jeśli tworzyłeś grę DOS lub podobną aplikację, musisz kodować obsługę wszystkich typów kart dźwiękowych, które mogą posiadać twoi użytkownicy. Na szczęście wiele kart dźwiękowych było kompatybilnych z Sound Blaster. Aby skonfigurować to ustawienie oddzielnie dla każdego używanego programu, należy użyć programu SETUP.
Ze względu na sposób działania DOS programy, które chciały uzyskać bezpośredni dostęp do pamięci i urządzeń peryferyjnych, musiały działać w trybie rzeczywistym lub w trybie prawdziwego adresu. W trybie rzeczywistym pojedynczy program mógł pisać do dowolnego adresu pamięci na sprzęcie komputerowym bez ochrony. To zadziałało, ponieważ mógłbyś uruchomić tylko jeden program na raz. W systemie Windows 3.0 wprowadzono tryb chroniony, który ograniczał działanie uruchomionych aplikacji.
Do dnia dzisiejszego nadal nie można uruchomić wielu gier DOS w wierszu polecenia w systemie Windows. Wiersz polecenia uruchamia aplikacje w trybie chronionym, ale te gry wymagają trybu rzeczywistego. Właśnie dlatego potrzebujesz DOSBoxa do uruchamiania wielu starych gier DOS.
Oryginalne popularne wersje systemu Windows - uważają Windows 3.0 i Windows 3.1 - były w rzeczywistości programami działającymi pod MS-DOS. Aby uruchomić komputer, zobacz monit DOS, a następnie wpisz polecenie WIN, aby uruchomić program systemu Windows, który dostarczył pulpit w stylu systemu Windows 3, znany jako Menedżer programów. Oczywiście, możesz automatycznie uruchomić system Windows, dodając polecenie WIN do pliku AUTOEXEC.BAT, a system DOS automatycznie uruchomi komendę Windows po uruchomieniu.
Możesz wyjść z systemu Windows i powrócić do DOS, który był w tym czasie konieczny. Ludzie mieli aplikacje DOS i gry, które wymagały trybu rzeczywistego i nie mogły być uruchamiane z poziomu Windows.
Windows 95, 98, 98 SE i ME popchnęły DOS dalej w tle. Windows 95 zachowywał się jak system operacyjny, ale DOS zawsze czaił się w tle. Te wersje systemu Windows były nadal zbudowane w systemie DOS.Dopiero w Windows XP konsumenckie wersje systemu Windows ostatecznie pozostawiały DOSa i zostały przełączone na nowoczesne, 32-bitowe jądro Windows NT.
Pulpit Windows jest obecnie uważany przez wiele osób - nawet same Microsoft - za relikty nieaktualne w erze uproszczonych interfejsów mobilnych i ekranów dotykowych. Ale był czas, gdy pulpit Windows był nowym, przyjaznym dla użytkownika interfejsem.
Image Credit: mrdorkesq na Flickr
